Της μαθήτριας της Α΄ Λυκείου Βάσιας Τζαλαβρέτα
«Το θέατρο αποτελεί το μοναδικό φάρο γνώσης, αφύπνισης, κριτικής και ουσιαστικά το τελευταίο καταφύγιο της σκέψης, στη θολή πορεία μας, μέσα σε εποχές σκοτεινές και δυσνόητες».
Tandasi Susuki, Θεατρικός συγγραφέας
Ερασιτέχνης είναι εκείνος που ασχολείται με κάτι από ευχαρίστηση, όχι επαγγελματικά ή με σκοπό το οικονομικό κέρδος. Άλλοι πάλι θέλοντας να δώσουν έναν ποιητικότερο τόνο στην ιδιότητά τους αυτοαποκαλούνται «Εραστές της Τέχνης».
Η Τέχνη γενικότερα, το θέατρο δε ειδικότερα, εκτός από ψυχαγωγία είναι ανάγκη. Ανάγκη της ανθρώπινης φύσης για έκφραση , για λύτρωση , για “δι’ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν. ” ,όπως σοφά κάποτε είπε ο Αριστοτέλης, δίνοντας τον ορισμό της τραγωδίας.
Εξ’ αιτίας αυτής ακριβώς της ανάγκης, μονάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα, κοινές συνιστώσες και κοινό κώδικα επικοινωνίας, ανεξαρτήτου ωστόσο ηλικίας, κοινωνικού στάτους, οικονομικού προφίλ επιλέγουν να εκφράζονται μέσα από το θέατρο με τη δημιουργία ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων. «Συμμετέχοντας μέσα σε μία θεατρική ομάδα τα οφέλη είναι πάρα πολλά. Το θέατρο καταρχήν είναι παιδεία, κατάθεση ψυχής, όπως αναφέρει ο Χρήστος Λάγγης, δημιουργός της ομάδας «Αξιοθέατρον».
Ανά την Ελλάδα – μια χώρα με τεράστια ιστορία και πολιτισμό, κυρίως στον τομέα της Τέχνης- εμφανίζονται αμέτρητα παραδείγματα ομάδων που δρουν και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και πανελληνίως.
Πολλοί είναι βέβαια εκείνοι που αναρωτιούνται , αν εν καιρώ κρίσης είναι δυνατή η επιβίωση του θεάτρου , ασχέτως αν μιλάμε για επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό επίπεδο. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα «Το θέατρο είναι πολυτέλεια ή ανάγκη;». Ερώτημα που σαφώς και είναι δύσκολο να απαντηθεί , μιας και υπάρχουν απόψεις που υποστηρίζουν εξ ίσου και τις δύο εκδοχές.
Παίρνοντας την πρώτη εκδοχή περί πολυτέλειας, αρκετοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως το κόστος παρακολούθησης μιας θεατρικής παράστασης αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα γα όσους επιλέγουν τον συγκεκριμένο τρόπο ψυχαγωγίας. Εδώ όμως ερχόμαστε να συμπληρώσουμε πως αυτή η άποψη πιθανόν να θεωρηθεί ελαφρώς εσφαλμένη. Αυτό διότι αφενός στη χώρα μας έχουμε συνδέσει την έξοδο στο θέατρο με ένα life style που υιοθετήθηκε αυθαίρετα την εποχή της μεγάλης (εικονικής) ευμάρειας της χώρας. Μέχρι πρόσφατα, μετά το τέλος της παράστασης, ακολουθούσε κάποιο γεύμα ή κάποια άλλης μορφής βραδινή έξοδο. Έτσι, το θέατρο ως μορφή ψυχαγωγίας στην νεοελληνική συνείδηση, δεν στάθηκε ποτέ σαν επαρκής και αυτόνομη έξοδος, οπότε και κατέληγε να είναι «ακριβό» . Αφετέρου υπάρχουν άπειρες αν όχι στο πλήρες σύνολό τους , ερασιτεχνικές ομάδες όπου οι παραστάσεις τους είναι δωρεάν ή με πολύ οικονομικό εισιτήριο, οπότε βατό για τη μέση, ακόμη και αδύνατη τσέπη.
Στον αντίποδα, είναι όλοι εκείνοι, οι λάτρεις του θεάτρου, οι Εραστές του, που είτε συμμετέχουν σε αυτό παίζοντας, είτε παρακολουθώντας δε παύουν να εξυμνούν την ανάγκη ύπαρξής του ειδικά στο σήμερα. Ειδικά στην κρίση.
Όταν ερωτήθηκε ο κ. Χρήστος Χατζηπαναγιώτου, -γνωστός ηθοποιός που δραστηριοποιείται τόσο τηλεοπτικά όσο και θεατρικά- αν η κρίση επηρεάζει το θέατρο απάντησε το εξής : «Είναι βέβαιο ότι και το θέατρο χτυπιέται από την κρίση. Από την άλλη -όπως και πολύ παλιότεροι ισχυρίζονται- σε εποχές κρίσης, το θέατρο ανθεί. Στην Αργεντινή -και ειδικά στο Μπουένος Άιρες, μια ιδιαίτερα θεατρόφιλη πόλη (έχει τα περισσότερα θέατρα σχεδόν από κάθε άλλη πρωτεύουσα)-, το θέατρο έχει μεγάλη ανάπτυξη και επιτυχία
Ιδιαίτερα δε, όσον αφορά στις εναλλακτικές σκηνές, ε, εκεί έγινε πανικός. Μεγάλη άνθηση. Και νομίζω ότι καταλαβαίνω το «γιατί». Ο ρόλος της τέχνης γενικότερα, αλλά και του θεάτρου ειδικότερα, είναι παρηγορητικός. Ό,τι αγγίζει την ψυχή του θεατή, ό, τι τον συγκινεί με γέλιο ή κλάμα, έχει επιτυχία».
Η ανάγκη για επικοινωνία, για δημιουργία ομάδων κοινών στόχων, για ανίχνευση των απαντήσεων πάνω στα προβλήματα του ανθρώπου και της κοινωνίας παραμένει γιατί σίγουρα αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Τότε οι λύσεις δίνονται μέσω της Τέχνης , το καταφύγιο είναι η Τέχνη. Ιδιαίτερα η θεατρική τέχνη η οποία έχει το προνόμιο να είναι η μοναδική εναπομείνασα ,η οποία για να υπάρξει απαιτεί τη συνεύρεση στον ίδιο χώρο, δηλαδή στο θέατρο των δημιουργών (ηθοποιοί κ.λ.π.) του αποδέκτη (κοινό) του δημιουργήματος (παράσταση) μ΄ όλες τις εκατέρωθεν αλληλεπιδράσεις που αυτό συνεπάγεται. Σε μια εποχή όπου η απευθείας ανθρώπινη επαφή εκ των πραγμάτων περιορίζεται από τα Μ.Μ.Ε. , τα δίκτυα, τα κινητά, μήπως το Θέατρο γίνεται μιά από τις μικρές μας αντιστάσεις;
Άλλωστε στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν συνυφασμένο με την ανάπτυξη της Δημοκρατίας και της δραστηριότητας των πολιτών. Αποτελούσε συμπληρωματικό μέσο παίδευσης του πολίτη. Επομένως, αν πραγματικά μιλάμε για ανάγκη «επιβίωσης» και «αντίστασης» στα σημερινά γεγονότα του κοινωνικο -οικονομικού και πολιτικού μας βίου και ύψιστης ανάγκης ισχυροποίησης της Δημοκρατίας, τότε ναι!!! Το θέατρο είναι ανάγκη.
Οι Εραστές του θεάτρου λοιπόν, όλοι εκείνοι που συμμετέχουν, παρακολουθούν, υποστηρίζουν και αγαπούν αυτή τη σπουδαία μορφή τέχνης, που είναι ριζωμένη στους αιώνες, είναι εδώ , δίχως να σκιάζονται για τη κρίση και κυρίως για να δηλώνουν ένθερμα πως το θέατρο είναι η μέγιστη πηγή σκέψης, δράσης, έκφρασης , δημιουργίας.
http://www.upatras.gr/index/page/id/101
http://www.marathonlive.gr/index.php/nea-makri- marathon-news/item/%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%AF%CF%83%CE%BF%CE%BD-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1.html
http://www.samos.gr/index.php?option=com_ content&task=view&id=167<emid=526
http://politeiatheatrou.blogspot.com/
http://www.theatermachine.gr/about.asp
http://www.clickatlife.gr/story/theatro/xristos-xatzipanagiotis-se-epoxes-krisis-to-theatro-anthei?id=2120059
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου