The New York Times
Συνήθως περιμένουμε από έναν αθλητή να είναι πιο δυνατός, ταχύτερος ή με μεγαλύτερη αντοχή. Μια μελέτη, όμως, η οποία πραγματοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνει και ένα άλλο χάρισμά τους: την ικανότητα επεξεργασίας των πληροφοριών που προσλαμβάνουν από τα αισθητήρια όργανα.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση Journal of the American College of Sports Medicine και εκπονήθηκε από ερευνητές του Ινστιτούτου Εξελιγμένων Επιστημών και Τεχνολογίας Μπέκμαν του Πανεπιστημίου του Ιλινόι, με τη συμμετοχή 36 φοιτητών και φοιτητριών ηλικίας από 18 έως 22 ετών. Οι μισοί ήταν αθλητές του πανεπιστημίου με αξιόλογες επιδόσεις σε ευρύ φάσμα αθλημάτων, όπως μπέιζμπολ, κολύμβηση, δρόμους αντοχής, γυμναστική. Κάποιοι είχαν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αντοχή, δύναμη, ακρίβεια κινήσεων ή χάρη. Οι υπόλοιποι δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό.
Το πείραμα
Ολοι, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, έπρεπε να εμφανίζονται σε εργαστήριο του πανεπιστημίου όπου είχε τοποθετηθεί ένας διάδρομος βάδισης. Με τη βοήθεια τριών οθονών, μία από τις οποίες ήταν τοποθετημένη μπροστά στον διάδρομο, μία δεξιά και μία αριστερά, οι εθελοντές μεταφέρονταν σε έναν εικονικό κόσμο. Στις οθόνες προβάλλονταν κάποια βίντεο και αφού οι εθελοντές φορούσαν ειδικά γυαλιά, βρίσκονταν στους πολυσύχναστους δρόμους μιας πόλης αντιμέτωποι με εικονικά αυτοκίνητα που κινούνταν με ταχύτητα και προς τις δύο κατευθύνσεις. Οι εθελοντές έπρεπε να διασχίσουν τον δρόμο όποτε ένιωθαν ότι το εγχείρημά τους θα ήταν ασφαλές. Κάποιες φορές άκουγαν μουσική ή μιλούσαν στο κινητό κι άλλες φορές διέσχιζαν τον δρόμο χωρίς τίποτα να αποσπά την προσοχή τους.
Οπως διαπιστώθηκε κατά την ολοκλήρωση του πειράματος, οι αθλητές πέρασαν τον δρόμο περισσότερες φορές συγκριτικά με όσους ασχολούνταν αποκλειστικά με τη μάθηση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους επιστήμονες, ωστόσο, έχει ότι η επιτυχία τους δεν οφειλόταν στα καλύτερα αντανακλαστικά ή τη δυνατότητα ανάπτυξης μεγαλύτερης ταχύτητας, αλλά στο γεγονός ότι κατά την προσπάθειά τους να διασχίσουν τον δρόμο, ή καλύτερα προτού την αρχίσουν, έλεγχαν την κυκλοφορία περισσότερες φορές από ό,τι οι μη αθλητές. Ηταν πιο προσεκτικοί και μπορούσαν να διαχειριστούν τα δεδομένα που συγκέντρωναν με μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι όσοι δεν ασχολούνταν με τα αθλητικά καθόλου.
«Δεν κινούνταν ταχύτερα, σκέπτονταν ταχύτερα», εξηγεί ο Ρενέ Μαρουά, διευθυντής του Εργαστηρίου Επεξεργασίας Πληροφοριών του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλντ.
Εξίσου ενδιαφέρον, λένε οι ειδικοί, είναι το γεγονός ότι οι αθλητές δεν επέδειξαν καλύτερο συντονισμό από τους υπόλοιπους συμφοιτητές τους. Η μεγαλύτερη ταχύτητα σκέψης των αθλητών ίσως να ήταν κάτι φυσικό, καθώς για να μπορούν να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα στο άθλημά τους, συχνά καλούνται να λάβουν ταχύτατα αποφάσεις. Λογικά οι άνθρωποι αυτοί έχουν μεγάλη ικανότητα επεξεργασίας δεδομένων που μεταβάλλονται με μεγάλες ταχύτητες.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι άνθρωποι που διαθέτουν ιδιαίτερες ικανότητες στην επεξεργασία των πληροφοριών τελικά θα γίνονται αθλητές.
Το συμπέρασμα
Το αναμφισβήτητο συμπέρασμα της έρευνας είναι ότι ο αθλητισμός αυξάνει την ικανότητα συγκέντρωσης και -βέβαια- διάσχισης ενός δρόμου με έντονη κυκλοφορία. Φυσικά, κανείς -αθλητής ή μη- δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι η διάσχιση ενώ μιλάμε στο κινητό αυξάνει τις πιθανότητες ατυχήματος.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου